Η οικονομική κατάσταση του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ είναι γνωστή σε όλους μας. Απόντος ισχυρού επιχειρηματία που θα βάλει ένα σεβαστό ποσό και με χρέη 28 εκατ. ευρώ η οικονομική θέση της ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ είναι εξαιρετικά δύσκολη. Σε αυτή την συγκυρία εμφανίστηκε ο Γιάννης Αλαφούζος με το εγχείρημα της Παναθηναικής Συμμαχίας. Μια ιδέα για μια εταιρεία λαϊκής βάσης, στα πρότυπα των γερμανικών ομάδων, όπου ο κύριος μέτοχος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ θα ήταν ο κόσμος του. Ένα φιλόδοξο σχέδιο που αρχικά μιλούσε για 150.000 μέλη τα οποία θα συμμετάσχουν δεδομένα στον Παναθηναϊκό και ενεργά. Ωστόσο αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε ποτέ όπως είναι γνωστό. Αντίθετα καταγράφηκαν πολύ χαμηλά νούμερα ειδικά αν αναλογιστούμε πως ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ λίγα χρόνια πριν σημείωσε το ρεκόρ πωλήσεων εισιτηρίων διαρκείας με 34 χιλιάδες.
Σίγουρα ο κόσμος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ είναι κουρασμένος και πικραμένος. Από την εποχή της πολυμετοχικότητας, του νταμπλ, των ακριβών και ουσιαστικών μεταγραφών στην εποχή του πρωτοσέλιδου ή μη πολέμου μεταξύ των μετόχων, των σεναρίων για πρίγκιπες, άραβες και μετά στην οικονομική χρεοκοπία, το τέλμα και το άδειασμα του ρόστερ. Σας το έχω πει σε πολλούς από εσάς και κατ' ιδίαν. Η μεγαλύτερη νίκη του Τζίγγερ ήταν να κάνει δυσδιάκριτες τις ευθύνες για το πως φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Να κρυφτεί ο ίδιος και να μεταφέρει τις ευθύνες αλλού. Να κουράσει και να ζαλίσει τον κόσμο του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ που παρακολουθούσε τις εξελίξεις απονευρομένος και κενός δυνάμεων για να αντιδράσει.
Δικαιολογίες θα μπορούσαμε να βρούμε πολλές,όμως η αλήθεια είναι ότι σημαντική μερίδα του κόσμου του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ δεν θέλησε να βοηθήσει. Είτε γιατί πίστεψε ότι στο τέλος θα βρεθεί κάποια λύση, είτε γιατί δεν ήθελε να επωμιστεί αυτός τα οικονομικά βάρη ενώ οι επιχειρηματίες θα απείχαν από αυτά. Πιθανώς κρύφτηκε και πίσω από την οικονομική κρίση, τα προβλήματα επιβίωσης στις μέρες μας, την ανασφάλεια της οικονομικής ζωής στην χώρα κοκ. Αλλά αδυνατεί να πιστέψει κάποιος ότι όλα τα προβλήματα χτύπησαν μόνο τους εμπλεκόμενους επιχειρηματίες και τους φιλάθλος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ. Η Παναθηναική Συμμαχία είναι μια ακόμα απόδειξη ότι οι Έλληνες τελικά δεν είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν σε μια μαζική προσπάθεια για την επίτευξη ενός στόχου. Αυτό μπορούμε να εξάγουμε ως αρχικό συμπέρασμα. Έδειξαν σε σημαντικό βαθμό αδιαφορία. Ακόμα και αν (ειδικά φέτος) τα ποσά που απαιτούνται για να γίνει κάποιος πλήρες μέλος της Παναθηναικής Συμμαχίας είναι προσιτά για πολύ κόσμο.
Στον κόσμο ωστόσο, σε αρκετούς είναι η αλήθεια, επικράτησε η λογική γιατί να βάλω εγώ λεφτά; Μήπως δεν έχει ο τάδε ή ο δείνα επιχειρηματίας; Οι εύκολες αν θέλετε δικαιολογίες ή οι θεωρίες συνωμοσίας πως ο άλλος πάει να μας φάει τα λεφτά. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Αλαφούζος, όπως ο ίδιος έχει παραδεχτεί, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τρέξει μόνος του τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ. Απλά έχει την διάθεση να βοηθήσει σε ένα πλάνο που πιθανότατα η λογική του να φαντάζει ξένη ή παράξενη για τον μέσο Έλληνα οπαδό. Ίσως σε λίγα χρόνια η φιλοσοφία της λαϊκής βάσης να έχει γίνει συνείδηση στον μέσο Έλληνα φίλαθλο όπως πχ συμβαίνει με τα εισιτήρια διαρκείας και παρόμοια εγχειρήματα να έχουν μεγαλύτερη ανταπόκριση.
Όλα αυτά όμως είναι γνωστά τόσο σε εμάς όσο και στην διοίκηση του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ. Άλλωστε υπάρχει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΟΣΦΠ. Ο οποίος έκανε ένα ανάλογο εγχείρημα για να συγκεντρώσει εισφορές για το τμήμα του ερασιτέχνη, σε μια εποχή που τα οικονομικά δεδομένα στην Ελλάδα ήταν διαφορετικά. Αλλά εντούτοις μόλις και μετά βίας ύστερα από τεράστια διαφημιστική προβολή πέτυχε ένα νούμερο κοντά στις 60 χιλιάδες μέλη. Ας εξετάσουμε λοιπόν τι δεν πήγε καλά για τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ και κυρίως που ευθύνεται ή που θα μπορούσε να έχει καλύτερα αποτελέσματα η διοίκηση του. Γιατί κακά τα ψέμματα και για την διοίκηση είναι εύκολη δικαιολογία να πει «φταίει ο κόσμος». Στην τελική ο κόσμος της ομάδας είναι μια σταθερά στην εξίσωση και δεν γίνεται να αλλάξει από την μια στιγμή στην άλλη.
Καταρχήν ο Αλαφούζος βασίστηκε αποκλειστικά στην επείγουσα φύση του προβλήματος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ. Με γνώμονα τις υψηλές πωλήσεις των διαρκείας που σημείωνε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ πίστεψε ότι θα εξασφάλιζε ένα ικανό ποσό γρήγορα και εύκολα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε γιατί ειδικά πέρσι οι τιμές για να γίνει κάποιος πλήρες μέλος ήταν ακριβές όχι μόνο για τα δεδομένα της εποχής αλλά και συγκριτικά με ομάδες του εξωτερικού. Δυστυχώς η γκρίνια για την συμμετοχή του κόσμου είναι και εν μέρη άδικη. Ο κόσμος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ συγκρίνεται με ομάδες που πρωταγωνιστούν στο Τσάμπιονς Λίγκ, που έχουν εγκαταστάσεις τελευταίας τεχνολογίας, που απολαμβάνουν ποδοσφαιρικό υπερθέαμα σε αρκετές περιπτώσεις από εγνωσμένης αξίας και παγκόσμιας ακτινοβολίας παίκτες. Και όμως τα νούμερα της συμμετοχής στα αντίστοιχα εγχειρήματα λαϊκής βάσης δεν είναι και πολύ διαφορετικά από αυτά του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ. Δείτε τον παρακάτω πίνακα.
ΧΩΡΑ ΟΜΑΔΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΜΕΛΗ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΠΑΓΕΡΝ Μ. 83 εκατ. 146,000
ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 47 εκατ. 163,000
ΙΣΠΑΝΙΑ ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 47 εκατ. 92,000
ΑΓΓΛΙΑ ΜΑΝΤΕΣΤΕΡ Γ. 63 εκατ. 151,000
ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ 11 εκατ. 8,606
Δεν θα συγκρίνουμε βιοτικό επίπεδο, μισθούς, γήπεδα, παίκτες, υπηρεσίες που απολαμβάνουν οι οπαδοί των άλλων ομάδων γιατί νομίζω δεν υπάρχει σύγκριση. Απλά τα νούμερα θα εξετάσουμε, το ποσοστό συμμετοχής δηλαδή. Θα παρατηρήσετε ότι σε καμία μα καμία περίπτωση τα νούμερα αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικά του πληθυσμού και του όγκου των οπαδών αυτών των ομάδων. Την καλύτερη επίδοση σημειώνει η Μπαρτσελόνα αλλά έστω και αν υποθέσουμε αυθέραιτα ότι έχει 3 εκατ. οπαδούς (που έχει πολλούς περισσότερους) στην Ισπανία, όσους έχει δηλαδή και ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ στην Ελλάδα, δεν είναι αυτή επίδοση ανάλογη του μεγέθους και ειδικά των επιτυχιών που έχουν χαρεί οι οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας. Αν κάποιος θα έπρεπε να είναι δυσαρεστημένος από τους οπαδούς του είναι ο Λαπόρτα και όχι ο Αλαφούζος. Το συμπέρασμα που βγαίνει δηλαδή είναι, ότι η λαϊκή βάση είναι ένα εργαλείο και όχι ο κύριος μοχλός παραγωγής εσόδων για μια ΠΑΕ όπως επιχειρείτε στην Ελλάδα και στην Παναθηναική Συμμαχία.
Η απλή λογική της Συμμαχίας λέει ότι ο κόσμος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ κατά τα έτη 09 και 10 δαπάνησε κατά μέσο όρο 300 ευρώ για την αγορά του διαρκείας του, οπότε είναι εύκολο ειδικά με τις τιμές των 50 ευρώ να επιτύχουν το στόχο των 60 χιλιάδων μελών. Κάτι λείπει όμως από την εξίσωση αυτή. Τα αντίστοιχα έτη που εξετάζουμε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ δαπανούσε χρήματα για την απόκτηση εγνωσμένης αξίας παικτών, υπήρχε η προοπτική κατάκτησης του πρωταθλήματος, η προοπτική της συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Υπήρχε όραμα ότι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ανεβάινει επίπεδο και σιγουριά ότι τα χρόνια της παράγκας και της ηγεμονίας των αρουραίων της είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα ποιο είναι το όραμα; Και πέρα από αυτό, όταν καλείς τον κόσμο να επενδύσει τα χρήματα του σε εσένα τον αντιμετωπίζεις και ως πελάτη. Ο πελάτης όμως θα ψωνίσει αν το προϊόν σου αποτελείτε από μεταγραφές τύπου Σισέ / Γκοβού και δεν θα ψωνίσει αν το προϊόν σου αποτελείτε από παίκτες που έχουν ένα βαρύ ιστορικό τραυματισμών.
Δυστυχώς παρατηρούμε το φαινόμενο η διοίκηση διαρκώς να κάνει εκκλήσεις βοήθειας προς τον κόσμο, να θίγει το οπαδικό φιλότιμο του αλλά οι δικές της αντίστοιχες κινήσεις να είναι πολύ μακριά από τα θέλω του οπαδού και ειδικά του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Είναι φυσικό ο κόσμος να θέλει να συμμετάσχει σε ένα πλάνο επιτυχίας παρά να είναι μέρος μια διαδικασίας οικονομικού εξορθολογισμού. Το ποδόσφαιρο δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα ανταγωνιστικό άθλημα και να προσφέρει θέαμα. Και ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης η ανάγκη του κόσμου να απολαύσει καλό θέαμα, να γευτεί μια επιτυχία της ομάδας του είναι μεγαλύτερη από ότι άλλες εποχές. Και ειδικότερα στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ είναι αναγκαία ύστερα από την ανομβρία τίτλων τα τελευταία 15 χρόνια. Ο κόσμος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ στερήθηκε τίτλους όλα αυτά τα χρόνια είτε από αδιαφορία είτε από μια λογική που επικρατούσε στην οικογένεια βαρδινογιάννη που ήθελε να μην χρωστάμε αλλά και να μην έχει ούτε ένα περιουσιακό στοιχείο ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. Η διοίκηση της Παναθηναικής Συμμαχίας λειτουργεί ως τρόικα στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ. Και υπό αυτό το πρίσμα προσπαθεί να φέρει τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ σε μικρότερα πιο διαχειρίσιμα μεγέθη ώστε να πετύχει ένα πλεονασματικό ισοζύγιο εσόδων και εξόδων. Στην προσπάθεια της αυτή όμως απομακρύνει τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ από την ίδια του την φύση, που είναι ο πρωταθλητισμός. Αυτό παραξενεύει τον μέσο φίλαθλο του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ο οποίος ή δεν είναι έτοιμος να δεχθεί μια τέτοια προοπτική ή δεν συμφωνεί καθόλου με αυτή.
Ωστόσο όλα τα προηγούμενα δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι και παραμένει σε αυτή την φάση, το οικονομικό. Και όπως είδαμε, η στήριξη του κόσμου από μόνη της δεν εξασφαλίζει την επιτυχία. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ έχει πρόβλημα σε επίπεδο μάρκετινκ και προώθησης των προϊόντων του. Το βλέπουμε από την φετινή ανύπαρκτη καμπάνια προώθησης εγγραφών στην Παναθηναική Συμμαχία, από τις χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες που προσφέρουν οι μπουτίκ της ομάδας. Από την πλήρη απουσία Μάρκετινκ και προσέλκυσης χορηγιών στην ομάδα. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ αδυνατεί να εκμεταλλευτεί εμπορικά είτε το ΟΑΚΑ είτε την νέα έδρα του στην Λεωφόρο. Και μπορεί να μην έχουμε σύγχρονο και ιδιόκτητο γήπεδο, ωστόσο η τεχνογνωσία για να αυξηθούν τα έσοδα από την χρήση του ΟΑΚΑ ή της Λεωφόρου υπάρχει.
Ο κόσμος μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους και μια ΠΑΕ του μεγέθους του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ οφείλει να έχει τρόπους παραγωγής εσόδων πέρα από την απλή συμμετοχή του κόσμου ως μέλη σε μια εταιρεία λαϊκής βάσης. Άλλωστε είναι γνωστό ότι σε οποιαδήποτε ανάλογη διαδικασία οικονομικής εξυγίανσης η περικοπή των εξόδων είναι η εύκολη συνταγή. Το δύσκολο τμήμα είναι η παραγωγή εσόδων. Και αυτά τα δύο πρέπει να γίνονται ταυτόχρονα ώστε να μικρύνει η μεταβατική περίοδος της οικονομικής εξυγίανσης και να γίνει ξανά ανταγωνιστικός ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. Βέβαια η απάντηση στην ερώτηση Να γίνω ή όχι μέλος στην Παναθηναική Συμμαχία εξαρτάται από την οπτική του καθενός. Προσωπικά θέλω να λειτουργώ ως οπαδός αλλά απέναντι μου θέλω και μια διοίκηση οπαδό. Και σε αυτό το κομμάτι ίσως γράψω στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου