Σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις παρακολουθούν και λογοκρίνουν την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Και αν δεν είμαστε προσεκτικοί όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν το διαδίκτυο κατακερματισμένο και ελεγχόμενο από το κράτος.
Η πλειοψηφία των χρηστών του Διαδικτύου στον κόσμο αντιμετωπίζουν κάποια μορφή λογοκρισίας - γνωστό και ως "φιλτράρισμα" - αλλά αυτό εξαρτάται από τις πολιτικές μιας χώρας και την τεχνολογική της υποδομή. Δεν είναι άλλωστε κάθε τύπου φιλτράρισμα και πολιτική λογοκρισία. Σε πολλές Δυτικές χώρες μπλοκάρουν συνήθως ένα μικρό αριθμό περιοχών του διαδικτύου, κυρίως αυτές που φέρουν την ετικέτα παιδική πορνογραφία.
Σε ορισμένες χώρες, υπάρχουν πολλά σημεία εισόδου για σύνδεση στο Internet, και μια χούφτα ιδιωτικών εταιρειών τηλεπικοινωνιών για να τις ελέγξει (με κάποια ρύθμιση).
Σε άλλες περιπτώσεις, υπάρχει μόνο ένα σημείο εισόδου, μια εθνικοποιημένη υπηρεσία παροχής Internet (ISP). Το Φιλτραρίσμα είναι σχετικά εύκολο στην τελευταία περίπτωση από ότι στην πρώτη.
Όταν οι ειδικοί, άρχισαν να παρατηρούν κράτη που έθεταν όρους και περιορισμούς στο διαδίκτυο προειδοποίησαν για «βαλκανοποίηση του Ιντερνετ», όπου οι εθνικές πολιτικές λογοκρισίας και άλλοι περιορισμοί που επιβάλλονταi θα μετέτρεπαν τελικά το διαδίκτυο από μια παγκόσμια πλατφόρμα σε μια σειρά εθνικών δικτύων. Το διαδίκτυο κινδύνευε και κινδυνεύει να διασπαστεί σε «ρωσικο» ή «αμερικάνικο». Είναι σίγουρο ότι θα συνυπάρχουν και θα επικαλύπτονται αλλά στην ουσία θα είναι ξεχωριστά. Η πληροφορία θα διαχέεται μέσα στις χώρες αλλά όχι μεταξύ τους, εξαιτίας του φιλτραρίσματος. Η διαδικασία αρχικά θα είναι δύσκολα διακριτή για τον μέσο χρήση αλλά με την πάροδο του χρόνου τελικά θα ανακατασκευάσει όλο το διαδίκτυο.
Είναι πολύ πιθανό ότι κάποια έκδοση του παραπάνω σεναρίου θα συμβεί, αλλά ο βαθμός στον οποίο αυτό θα γίνει εφικτό καθορίζεται από το τι θα συμβεί στην επόμενη δεκαετία.
Το πρώτο στάδιο της διαδικασίας, το επιθετικό και διακριτικό φιλτράρισμα, είναι ήδη σε εξέλιξη. Η Κίνα είναι ο πλέον ενεργός και ενθουσιώδης filterer στον κόσμο των πληροφοριών. Ολόκληρες πλατφόρμες που είναι εξαιρετικά δημοφιλής σε άλλα μέρη του κόσμου - π.χ. Facebook, το Twitter - έχουν αποκλειστεί από την κινεζική κυβέρνηση.
Στο κινεζικό Διαδίκτυο, δεν είστε σε θέση να βρείτε πληροφορίες σχετικά με πολιτικά ευαίσθητα θέματα όπως οι διαδηλώσεις στην πλατεία Τιενανμέν, ενοχλητικές πληροφορίες σχετικά με την κινεζική πολιτική ηγεσία, το κίνημα για τα δικαιώματα του Θιβέτ και τον Δαλάι Λάμα, ή περιεχόμενο που σχετίζεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πολιτική μεταρρύθμιση ή τα ζητήματα κυριαρχίας. Η ηγεσία της Κίνας δεν διστάζει να υπερασπιστεί τις πολιτικές της. Σε έκθεση που κυκλοφόρησε το 2010, δηλώνει ότι "η Κίνα με νομοθετικές και κανονιστικές διατάξεις απαγορεύει ρητά τη διάδοση των πληροφοριών που το περιεχόμενο τους αφορά την ανατροπή της κρατικής εξουσίας, υπονόμευση της εθνικής ενότητας ή παραβιάζουν την εθνική τιμή και τα συμφέροντα. "
Το επόμενο στάδιο για πολλά κράτη θα είναι συλλογική επεξεργασία. Κράτη που θα συνεργάζονται για να επεξεργαστούν την πληροφορία στο διαδίκτυο από κοινού, με βάση κοινές αξίες ή γεωπολιτικούς λόγους. Για τα μεγαλύτερα κράτη, οι συνεργασίες θα νομιμοποιήσουν το φιλτράρισμα και τις προσπάθειές τους να λογοκρίνουν την όποια ανεπιθύμητη προσοχή σε καυτά θέματα. Για τα μικρότερα κράτη, συμμαχίες προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι ένας χαμηλού κόστους τρόπος για να κερδίσουν την εύνοια από μεγαλύτερους παίκτες και να αποκτήσουν τεχνικές δεξιότητες που ίσως να μην έχουν.
Η συλλογική επεξεργασία μπορεί να ξεκινήσει με βασικές πολιτιστικές συμφωνίες και κοινές αντιπάθειες μεταξύ των κρατών, όπως το ποίες θρησκευτικές μειονότητες αντιπαθούν, το πώς βλέπουν άλλα μέρη του κόσμου, ή ποία είναι η οπτική τους σε ιστορικά πρόσωπα, όπως ο
Βλαντιμίρ Λένιν, Μάο Τσε Τουνγκ ή Mustafa Kemal Atatürk .
Τα μεγαλύτερα κράτη είναι λιγότερο πιθανό να συνασπιστούν από ότι τα μικρότερα. Έχουν ήδη τις τεχνικές δυνατότητες για να φιλτράρουν την πληροφορία που διακινείτε στο Ιντερνετ. Γι 'αυτό πιθανόν να είναι ένας συνασπισμός από μικρότερα κράτη, που θα αποπειραθούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιτύχουν ένα αποτελεσματικό φιλτράρισμα. Αν κάποιες χώρες μέλη της πρώην σοβιετικής ένωσης πχ, έχουν βαρεθεί με την επιμονή της Μόσχας για την τυποποίηση της ρωσικής γλώσσας σε όλη την περιοχή, θα μπορούσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να λογοκρίνουν το περιεχόμενο στη ρωσική γλώσσα από τις εθνικό τους ίντερνετ και, συνεπώς, τον περιορισμό της έκθεσης των πολιτών τους στη Ρωσία.
Ιδεολογικά και θρησκευτικά ήθη και πρότυπα είναι πιθανό να είναι οι ισχυρότεροι λόγοι για αυτές τις συνεργασίες. Φανταστείτε εάν μια ομάδα βαθύτατα συντηρητικών - σουνιτικών στην πλειοψηφία τους χωρών - πχ η Σαουδική Αραβία, η Υεμένη, η Αλγερία και η Μαυριτανία - σχημάτιζαν μια online συμμαχία και αποφάσιζαν να χτίσουν ένα «Σουνιτικό web". Αν και τεχνικά αυτό το web θα εξακολουθούσε να είναι μέρος του ευρύτερου internet, θα γίνει η κύρια πηγή πληροφοριών, ειδήσεων και δράσης για τους πολίτες που ζουν σε αυτές τις χώρες. Για χρόνια, η ανάπτυξη και η διάδοση του διαδικτύου ιδιαίτερα, καθοριζόταν από τα αγγλικά που ήταν η τυποποιημένη γλώσσα του. Αλλά η εφαρμογή των διεθνοποιημένων ονομάτων χώρου (IDN), οι οποίες επιτρέπουν στους ανθρώπους να χρησιμοποιούν και να έχουν πρόσβαση στα domain names γραμμένα σε μη-λατινικούς χαρακτήρες αλφαβήτου, το αλλάζει αυτό. Η δημιουργία ενός σουνιτικού web γίνεται όλο και πιο πιθανή, ειδικά αν οι χρήστες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε μια έκδοση του Διαδικτύου στη δική τους γλώσσα και script.
Αυτό που ξεκίνησε ως World Wide Web θα αρχίσει να μοιάζει περισσότερο με τον ίδιο τον κόσμο, γεμάτο από εσωτερικές διαιρέσεις και αποκλίνοντα συμφέροντα. Κάποια μορφή έκδοσης αδειών θα προκύψει στο διαδίκτυο. Αυτό μπορεί να γίνει γρήγορα και με ηλεκτρονικά μέσα, ως μέθοδος για τον περιορισμό της ροής των πληροφοριών και προς τις δύο κατευθύνσεις. Θα απαιτεί από τους χρήστες να εγγραφούν και να συμφωνήσουν σε ορισμένους όρους για την πρόσβαση στο διαδίκτυο μιας χώρας. Η συμμετοχή του πολίτη, οι διεθνείς επιχειρηματικές δραστηριότητες και η ερευνητική δημοσιογραφία θα πληγούν σοβαρά. Αυτό, μαζί με τους εσωτερικούς περιορισμούς του Διαδικτύου, προτείνει ένα 21ο αιώνα ισοδύναμο του διάσημου sakoku της Ιαπωνίας («κλειδωμένη χώρα") της πολιτικής της σχεδόν απόλυτης απομόνωσης που θεσπίστηκε στα μέσα του 17ου αιώνα.
Είναι η πιο ακραία εκδοχή αυτού που οι ειδικοί αποκαλούν περιφραγμένο κήπο. Στο διαδίκτυο, ως περιφραγμένο κήπο εννοούμε την δημιουργία ενός περιβάλλοντος περιήγησης στο διαδίκτυο που ελέγχει την πρόσβαση ενός χρήστη σε πληροφορίες και υπηρεσίες σε απευθείας σύνδεση. (Η έννοια αυτή δεν περιορίζεται μόνο στις συζητήσεις περί λογοκρισίας. Η AOL και η Compuserve, γίγαντες του Διαδικτύου, ξεκίνησαν με αυτό το τρόπο.) Για την πλήρη εφαρμογή της, η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να καλεί τους ΙSP να μην διαφημίσουν τις διευθύνσεις IP των ιστοσελίδων. Σε αντίθεση με τα DNS ονόματα, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα να τίθενται οι εν λόγω ιστοσελίδες σε ένα εντελώς απρόσιτο σημείο για τους χρήστες. Όποιο περιεχόμενο υπήρχε σε αυτό το εθνικό δίκτυο θα κυκλοφορεί μόνο στο εσωτερικό, παγιδευμένο σαν τις φυσαλίδες στο γνωστό screen saver ενός υπολογιστή. Και κάθε προσπάθεια για την σύνδεση χρηστών σε αυτό το δίκτυο από το εξωτερικό θα αποτυγχάνει. Με το γύρισμα ενός διακόπτη, μια ολόκληρη χώρα απλώς θα εξαφανιστεί από το διαδίκτυο.
Πηγή: http//Guardian.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου